Nacín en Salamanca no ano 25, miña nai galega, meu pai salmantino.
Desde moi nena devoraba libros e aos 8 anos algún conto xa escribía. Era unha pasión, una necesidade vital que sentín moi axiña
Estudiei Filosofía e Letras e as letras acompañáronme toda a vida.
Con 25 anos cheguei a Madrid e da man de Ignacio Aldecoa, coñecín a Josefina, tamén a Rafael (Sánchez Ferlosio) con quen 5 años despois casaría. O ambiente literario da capital deume forza e enerxía.
No ano 1956 naceu Marta, a amor da miña vida.
E comecei a escribir e a escribir… e ata a morte xa non pararía.
Entrei en El balneario (1955), un plácido lugar no que buscaba amor e compañía.
Daquela as mulleres contemplabamos a vida Entre visillos (1958), comentarios e confidencias soas e a escondidas.
Nunca Postguerra triste, vivíamos a Ritmo lento (1963) fiando silencios e Retahilas (1974)
Buscáballe sentido á vida e a dor nos Fragmentos de interior (1976) e como Ana Frank, tamén vivín algún tempo en El cuarto de atrás (1978), un lugar ao que non votaría.
Os premios foron chegando e fun a primeira muller en obter o Nacional de Narrativa.
No ano 1985, coa morte da miña filla, vivían a peor das pesadillas. Rompínme por dentro e sentín que morría…
Custoume moito retomar a escrita, e despois dunha viaxe a Nova York, convertín a Sara Allen, unha nena moi especial , en Caperucita, (quizás lembrando á miña meniña?).
E Caperucita en Manhattan (1990), unha versión moi libre sobre o famoso conto convertiuse na miña novela máis lida.
Seguín tendo días moi grises e a Nubosidad variable (1992), instalábase de cando en vez no día a día…
Lembrando outro relato infantil, en La reina de las Nieves (1994), rendinlle homenaxe á miña filla.
Sempre loitei por entenderme e entender a vida e con Lo raro es vivir(1997), tentei explicar aquilo que eu non comprendía.
Irse de casa (1998) supuso unha ruptura co mundo no que subsistía…
E mentres escribía Los parentescos, a morte chegou, intempestiva e fría.
(Da publicación de esta obra encargaríase a miña irmá Ana María).
Tamén escribín teatro, moito ensaio e poesía. Pero iso, se queredes, podo contárvolo outro día...
Bego
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.