A CHAVE

 Camiñas pola mesma rúa pola que corría a túa infancia. Vas con certo temor, pero segura, feliz. Os portais,  hoxe renovados, case todos, conservan os seus números, aínda que  xa cada vez menos perceptibles. Os letreiros con grandes letras de formas imposibles,  impoñen o seu dominio de cores e luces rechamantes e fan cada vez máis difícil fixar os ollos nos nomes que apenas entendes xa.  Os recordos ábrense paso entre os edificios, sen tempo nen lugares para descansar o peso das lembranzas e dos anos. Xa non hai bancos para sentar o cansazo nestes días.

Así que segues camiñando e apertas forte a chave na túa man.

Pequenos comercios, que xunguidos pola maxia da ambición,  foron reconvertidos agora en grandes locais que ofertan toda clase de mercadorías.

Restaurantes de nomes suxerentes e case impronunciables que ofrecen pequenas delicatessen de comida oriental.

Unha tenda que mostra en todo o seu esplendor apetecibles queixos e embutidos moi elaborados, de todo  tipo. Pechas os ollos e os sabores de antes mestúranse na túa cabeza. Aseguras con forza a chave na túa man. 

E entras nunha cafetería, onde poder acompañar un café ou un chocolate cun boliño de leite para amortiguar a fame deste mediodía. E pensas que mereces un descanso. Sentas, miras a través do cristal e alí está… no centro da rúa, na outra aceira…O cine Alba. Volves premer a chave na man.

Cruzas para ver enfronte o que queda daquel cine de barrio, no que viches todas as películas da túa vida e no que descubriches o sabor dos primeiros bicos. Entras no vestíbulo; hai unha mesiña con folletos anunciando concertos para este mes,...Ergues e abres a man; a chave brila agora dunha maneira especial. A curiosidade aumenta e accedes ao seu interior. O teu cine é agora un gran restaurante no que destaca, ao fondo, un espazo convertido en escenario, no que aínda podes lembrar  a antiga pantalla do cine Alba.

Segues camiñando. Aquí o letreiro é diferente, case como ti o lembras… O herbolario, a tenda das herbas, dos plantas, dos remedios para toda clases de doenzas e de males, e non resistes a tentación. Empuñas a chave coa enerxía do té, do romeu, da menta… e…ao entrar,  comprobas que aínda segue sendo mulleres as que presiden un mostrador perdurable no tempo e nos recordos, con centos de caixas de madeira no fondo que tapizan todas as paredes do lugar e, das que escapan os aromas e arrecendos das maís diversas especies de follas, de flores, de herbas … E recuperas o cheiro a anís de antes, de sempre, que volve e enche todo o teu ser.    

Ao saír, so tés que camiñar uns metros máis e xa estás xa fronte ao portal…O número 11.

 E agora si, colles a chave con forza. A chave pola que miras. A chave pola que vés a vida de novo, a chave coa que abres esta porta que xa non é a mesma e que che permite entrar na casa, unha pequena casa que agora aínda vés moito máis pequena que antes.

Deitas os ollos nun pequeno espello, escurecido e raiado, que sobrevive pegado a unha cortina, confundido tal vez cun pequeno marco, no que ti, de nena, comtemplabas as fotos da túa vida.  Achegas os teus ollos ao extremo redondo da chave, o mesmo que che permite ver de novo naquel espello, agora xa moito máis grande da túa nenez.

Bego (15-Marzo-2023)