E CAMBIOU O CONTO...

 E CAMBIOU O CONTO…

Inés era a maior de tres irmás e, desde pequena, asumira de maneira natural o coidado das pequenas Xulia e Ana, especialmente cando os pais das nenas non estaban na casa.

Era neses días de inverno, nos que o frío mandaba, cando as nenas apenas saían da casa; aqueles días non tiñan escola, as nevaradas cobrarían as terras e os tellados das casas, e ela, a maior, gobernaba as demandas da casa e das súas irmáns, acostumadas xa ao xeito doce e agarimoso con que Inés lles enchía aqueles días curtos de luz, pero longos de horas. Os máis fríos do inverno na montaña. 

Faltaban poucos días para o Nadal… Inés sabía que para as nenas, aínda moito máis noviñas ca ela, todo era ilusión e sobresalto, ante a chegada dos doces que a irmá lles preparaba, contando sempre coa súa axuda, e tamén dos agasallos, que tarde ou cedo, habían de chegar. 

Os pais erguéranse aínda con noite. A nai xa estaba a acender a cociña e quencer a casa. O Manuel, o pai, veu pouco despois para a cociña, e mentres que a muller seguía teimando en prender a cociña, il foi facer a rapa, como el decía, que non era outra cousa que amañar un pouco as barbas e lavar a cara e as mans coa auga, fría coma o demo, daquelas mañas de invernía. Ela prefería facelo na cociña, coa auga xa quentiña do depósito da bilbaína.

  Tomaron unhas torradas de pan con aceite e unha cunca de leite, coma sempre, e, apenas empezaba a raiar o sol, calzaron as zocas, colleron a roupa de abrigo, enxugaron o carro e marcharon por leña á leira de Trascastro.   

  Deixaran as nenas durmindo, aínda que Inés, xa ben avisada pola nai das comenencias daquel día, xa quedaba desperta, pendente de que a calor fora enchendo a casa para se erguer dun chimpo, vestirse ás presas e comezar a leria diaria: preparar o almorzo das súas irmás, seguir atendendo de tizarlle á cociña para que o lume non esmorecese e pensar nas historias coas que ía entreter o tempo daquel longo día ata que chegaran de volta os pais.

O primeiro foi asegurarse de que a porta quedara ben pechada. Neses días oíra falar na cantina  de que alguén andaba rondando pola aldea; dicían que era un home novo cun fato ao lombo, e, aínda que non sabían de que entrara en ningunha casa, o medo, que é libre, xa correra polas casas. Botou o candado á porta e mentres fervía o leite, foi cortando pan de millo e esmigallándoo en cadansúa cunca. 

Quedaban xa poucos días para a Noiteboa e aínda que aquela noite fora especialmente fría, as nenas debecían por saír a xogar coa neve, que aínda que pouca, xa chegara a coallar nas beiras do tellado e no cimo da escaleira. Almorzaban á presa, pensando en botar un rato fóra, antes de que a pouca neve que quedaba se derretese. 

Mentres remexían nas últimas culleiradas nas papas, alguén petou na porta e forma insistente. Inés preguntou mais ninguén deu resposta de quen era, e as tres irmás decidiron permanecer en silencio para poder oir calquera ruído de fóra. Xulia achegouse á ventá da cociña, pero apenas puido ver unha figura, que lle pareceu de home, mentres na porta seguián a petar e petar con máis insistencia.

Por fin, Inés, colleu un dos paus que tiña para botar ao lume e decidida achegouse á porta. “Vou abrir, pero teño un pau na man”, e pensou: “Malo será, tres contra un” 

E abriu… O rapaz que apareceu frente a elas era un neno, ou así lles pareceu, quizáis algo maior ca elas; quería falar, pero case non era capaz de articular as palabras por máis que o tentaba; tiña manchas na cara, que poderían ser de sangue seco e os seus dedos,  enroxecidos e esaxeradamente delgados, asomaban nos estremos dunhas manoplas raídas. Traía unha bolsa grande colgada dun hombreiro e o seu naris pingaba constantemente.

-Ola, conseguiu balbucir.

-Ola, respostou Inés. Quen es? Non vives na aldea. De onde vés?

As preguntas agolpábanse por saír, ao tempo que as dúas irmás pequenas permanecían detrás dela. O rapaz, mentres tanto, seguía inmóvil e aterecido.

- Son Fiz, Fiz de Cotovelo. Vivo, ou mellor vivía na parroquia da Vide, do outro lado do río, e tal día coma hoxe hai un ano tiven un accidente; baixaba na bicicleta cara o cruce da estrada e de repente apareceu un coche, ningún dos dous fomos quen de frear  e levoume por diante. Pasei 20 días no hospital e, despois de moito pelexar por vivir, os médicos non puideron facer nada por min.

Inés,aínda que non o coñecía,  oira falar da morte do neno dos Cotovelo o ano pasado, que deixoi a aldea estremecida porque fóra así de golpe, dun momento para outro. Xa pasara moito tempo diso. 

E agora, vendo como estaba aquel rapaz, vendo que desvariaba e que parecía que ía esvaecer dun momento a outro, mandouno pasar, pero sen soltar o pau da man. Fiz seguiu relatando como dous meses atrás alguén mandou a súa ánima de volta “do outro lado”, co mandado de atopar algunha persoa na que poder encarnarse,  para poder “descansar” e deixar de andar polo mundo como “ánima en pena”

As tres irmás non se movían, non podían falar, enmudeceron, non sabían que facer ou que decir.  “Pobriño, anda perdidiño”, pensou Inés. E, mentres tanto, seguía teimando en que podía facer. Polo de pronto, púxolle unha cunca con leite e ofreceulle pan de millo que era o que tiñan para almorzar,  pediulle que sentase e deixase o saco e a zamarra na escano e que se achegase ao lume para quentarse. Colleu unha silla  e achegouse á cociña. As nenas non lle quitaban os ollosde de enriba e o rapaz sentía como ía pouco a pouco entrando en calor. 

Inés xa oíra falar  na casa das ánimas; era a súa avoa  quen máis sabía delas. Decía que viñan a buscar aos vivos para levalos con elas e así poder deixar de vagar polo mundo. Agora Inés seguía matinando en como facer. De súpeto, colleu unha folla da libreta e anotou nela todo que precisaba para aquel día.

Por fin, despois do almorzo que Fiz tomou con ansia, moi axiña, propúxolle facer algo para conseguir o que quería. Pediulle que fose á tenda que había no cruce coa estrada xeral e que lle trouxese os encargos que anotara naquel papel. Colleu un billete do bote onde a nai lle deixaba os cartos e deullo, non sen antes coller a súa bolsa e gardala nun baúl, para asegurarse ben de que voltaría.

Ao cabo dun cuarto de hora, Fiz estaba de volta cos encargos…. Inés colleu a bolsa, sacou os catro paquetiños e repartiu coas irmáns e con Fiz cadansúa bolsiña de agasallos. 

Despois de abrilos, as castañas, os figos, as noces as pasas…, e algunha que outra larpeirada encheu de risos e de ledicia a cara das nenas e por suposto tamén a cariña feliz e tranquila de Voz.

Nenas… hoxe como hai neve nas montañas do Courel, baixou a almorzar con nós Fiz, O APALPADOR. 

E xa che cambiou o conto…

Bego

(22-Febreiro-2023)