Sempre lle gustara ver como se movía a agua, e disfrutaba, desde moi pequeña, lavando a roupa no río. E se o río ía grande no verán, tamén se bañaba. E moitos anos depois levárona a ver o mar, e o río xa lle parecia moi moi pequeño. Por iso agora vivía fronte ao mar, a única condición que puxera para alugar ou mercar unha casa. A presencia desa inmesidade era necesaria e cando tiña que pasar moitos días fóra sentía que lle faltaba algo, como se precisase aire e non puidese respirar con normalidade.
Aínda así, había un lugar que ocupaba os seus pensamentos case constantemente e ansiaba con moitas forzas voltar para poder sosegar o seu ánimo, para poder camiñar e contemplar devagar todo o que alí aínda habitaba.
Aquela casa e todo o que nela había, formaban parte dos seus soños de xeito recurrente e a presenza que neles cobraba vida cada noite facía que sentise a necesidade constante de ir alí. Acostumaba a deitarse cedo para poder entrar no soño canto antes e da súa man poder achegarse a ela.
Esa noite fixérao cunha rara sensación; algo podía mudar a súa rutina, a súa vida, triste e anodina, ao día seguinte. Ao despertar non demorou en asearse e vestirse, tomar un vaso de leite cunha presa de cereais e saír o máis axiña posible para coller o autobús que, como xa sabía, non agardaba por ninguén.
Chegara moi cedo á estación; quixo coller o primeiro tren para poder asegurarse un bo asento e poder ter unha viaxe tranquila que lle pemitirse pensar en todo o que ía facer aquel día. Sentouse a carón da xanela , e xa co tren en camiño, miraba as paisaxes que discurrían ante os seus ollos, pero sen fixar apenas a vista nelas, en ningún punto concreto, as casas, as árbores, os camiños, as encostas, pasaban diante dela sen apenas despertar a súa atención centraba so en chegar canto antes ao seu destino.
Nunha hora chegou á vila. Xa non lembraba ben como era; nos seus soños non tiña nome, so existía a horta, a casa, o lugar que xa coñecía doutras ocasións pero que agora ía descubrir de novo.
Ao baixar do tren camiñaba despacio, quería saborear a sensación de plenitude ao acadar o final dun traxecto que siempre fixera en autobús. Soñaba con chegar en tren, soa. Hoxe si, hoxe ía ser diferente. Desta vez non quería despertar deste soño.
Chegou deseguida. ao cruzar as vías do tren dirixiouse cara a porta de entrada. Atravesala foi como entrar naquel lugar por primeira vez, como entrar nun territorio coñecido, pero que ía ser visto con ollos diferentes.
Xa visitara a casa en varias ocasións, pero nunca o fixera soa; sempre foron visitas guiadas, en grupo. E hoxe, por fin, conseguiría, ou ao menos así agardaba, percorrer cada estancia, cada cuarto da casa, cada lugar, sen présas, sen preguntas inoportunas, sen presión polo tempo empregado. Soñaba co silencio que habitaba aquela casa.
Na entrada, cando accedeu á recepción, atopou a mesma rapaza que xa coñecía, aquela á que xa lle mercara tantos libros, folletos e recordos que ocupaban un lugar preferente na súa biblioteca. Non resistíu a tentación de coller de novo entre as súas man aquel libro de poesía adicado á nai, que sempre levaba na memoria. Sabía un a un todos os poemas e moitas veces case sen querer volvían á súa cabeza cando estaba soa.
Mercou un exemplar e, con el na man, comezou a visita polas dependencias da casa. Sabía perfectamente o percorrido que tiña que facer; estivera aquí tantas veces… e a medida que pasaba dun cuarto a outro, o seu corpo ía entrando nunha especie de ensoñación e de sosego que lle producía unha sensación de calma interior que habitualmente non sentía.
Contemplaba de novo os libros… tantas edicións coñecidas dos seus libros… Parábase a ver as fotos dela e da familia, dos fillos, e especialmente as dela, as poucas fotos que dela había na casa. Os cadros… , aquelas pinturas que lle parecía que sobrecargaban as habitacións, e que enchían a casa de voces non desexadas. No piso de enriba, as pinturas seguían enchendo as paredes, pero xa doutro xeito. No cuarto anterior ao dela, os cadros do fillo destilaba luz, tristura e descanso. Despois duns minutos, respirou con forza, encheu os pulmóns, como se quixera apropiarse do todo o aire daquel lugar e entrou na súa habitación. Era a dela…..
Na estancia, destacaba a cama, non demasiado grande xunto a unha mesiña da que penduraba un fino cordón vermello que rodeaba o leito, marcando o límite que o visitante no debería traspasar.
Pasou con coidado unha perna e logo a outra por enriba dese cordón vermello. Sentou con moito coidado na cama, descalzou ou seus pes e colocou os seus zapatos xuntos diante da mesiña. Colleu na súa man a rosa que decansaba solitaria, coma sempre, sobre a almofada, mirou polo balcón para asegurarse de ver o mar unha vez máis, e deitouse con coidado por riba daquel cobertor intensamente branco. Sen apenas moverse, coa súas mans entrelazadas arredor da rosa vermella, fixou a súa ollada no teito e…
Entón pechou os ollos, coa seguridade de que xa non os volvería a abrir…
Outra vez delicioso!
ResponderEliminar