Eu nacín no mes de abril.
A miña mai decía que nacera o día da festa da aldea, que as mulleres todas da casa andaban tolas a voltas, dun lado para outro, moi ocupadas preparando o xantar e os doces de Pascua, aínda que moitos deles xa quedarán feitos do día anterior. Aquel día, como todos os anos, festexabase co mesmo ritual que enchía os caminos do lugar nun atronador son de foguetes, de música de gaitas e pandeiros, que se coaba polas ventás de todas as casas e que facían aínda máis desacougante o momento dun parto que non se presentaba nada fácil.
Parece ser que eu non quería abandonar aquel niño que tan ben me acollera e me agarimara durante case nove meses, que tiveran que utilizar “forceps” para que o meu corpo accedera a saír daquel lugar tan confortable no que me atopaba. Foron varias as horas que transcurriron ata que a comadroa puido logralo por fin.
- Que mal!!!
A luz intensa, a presión insoportable na cabeza, as mans frías que me collían e turraban por min cara fóra… Como non se darían conta de que todo iso non me gustaba, de que debían deixarme estar, voltar ao meu fogar, deixarme estar onde antes estaba. Tranquila. Feliz..
Pero non foi así. E aínda hoxe cando o penso, pregúntome como sería todo, que pasaría se non me houbesen obrigado a sair, a transpasar aquel pequeno espazo, aquel túnel, daquela maneira tan brusca e violenta, e ter que abandonar unha pracidez tan cálida na que eu estaba.
Alí dentro podía moverme soa, sen control; si, xa sei que o espazo era moi reducido, pero eu non precisaba máis, aínda que teño que confesar que nalgún momento o feito de non poder estirar as pernas facía que me atopase molesta, aínda que deseguida o esquecía xa que alí tiña todo o que precisaba. E hai que pensar que nunca poderemos conseguir todo o que queremos.
Sentíame moi feliz. Aqueles meses foran os máis intensos e plenos da miña vida, ou da miña existencia, ou do que sexa …Porque durante aquel tempo pasaran moitas cousa alí dentro…E agora, de golpe, todo isto remataba, e… que? Que ía pasar agora? Como ia ser a nova vida? Que ou quen andaría por ai fóra?
Demasiadas preguntas…
Cóntovos un segredo?
Ás veces, despois de moitas horas de movemento, de ir dun lado para outro, de enriba para abaixo, de andar como perdida dentro dun labirinto escuro e denso, de pronto, todo se convertía en calma, serenidade e silencio… por unhas horas… Era entón cando o meu corpo desenvolvía a capacidade de oir e naqueles momentos adicábame a escoitar, si, a oir e a escoitar todo o que podía. Unha voz de muller, que debía de andar cerca e que tempo despois coñecería como a de miña nai, retumbaba forte na miña cabeza,... tamén oía outra voz, máis forte, pero tamén máis distante. Ás veces, penso que falaban de min; outras, eran cousas que eu daquelas non entendía: horta, comprar, vender, traballar, vacas, diñeiro, madrugar, escaleiras, forno…
Era pouco tempo porque deseguida quedaba durmida, ou entrábame algo semellante ao sopor que produce o sono e, cando acordaba, era para cambiar de postura. A incomodidade de estar tantas horas sentada de lado e cada vez coa cabeza máis virada cara abaixo producíame a sensación de que en calquera momento podería caer por aquela rendixa escura pola que percibía un raio de luz e que parecía queres abrirse coa presión dos meus hombreiros e xa, cada vez máis, da miña cabeciña, que xa se estaba encaixando na parede do meu niño particular, sen deixarme mover como eu quería.
Aínda así, aquela existencia, ou vida, ou como queirades chamarlle, que por veces podería parecer algo incómoda, era marabillosa, e o feito de non ter que ocuparme de nada era ideal, so debía evitar os croques que, de cando en vez, daba contra as paredes brandas e tenras daquel espazo, cada vez máis pequeno, pero tamén cada vez máis cheo dunha sustancia acuosa e saborosa da que eu bebía constantemente e na que tentaba moverme anodino e non demasiado, tentando amortiguar os meus movementos, que cada vez debían ser máis lentos e máis controlados. A pesar de todo, estábase moi ben! Era un lugar incríble, pequeniño, cómodo e moi agarimoso, anida que agora, por máis que tento lembralo, e según vai pasando o tempo, os recordos fanse máis imprecisos e confusos.
A mai, sempre que lle falaba disto, miraba para min, e con cara se incredulidade, decía que non inventara historias, que eu nunca podería lembrar aquel tempo, e que non llo contara a ninguén porque me tomarían por tola. Aínda así, eu sabía que lle gustaba que lembrara aquilo que pasara había moitos anos e que, ela, que agora que xa non podía recordar o que fixera ou o que comera onte, si que desfiaba moi miudiño todo o que pasara durante aqueles meses e, en especial, aquel día en que nos miramos por primeira vez.
Entón, eu, contáballe que so daquela, e durante aqueles case nove meses, fora completamente feliz. Ela, sorría, tocábame a cara coas súas mans e achegándose a min, dábame un bico e decíame “pero que toliña me eres”...
Todos os años, seguiamos festexando, cada mes de abril, sempre o día exacto, nen antes nen despois, o meu aniversario. Ela decía que desde siempre oira contar na aldea que de non facelo así viría a mala sorte. Mira mai sempre contaba que o día 30 de abril, era o que máis lle gustaba de todo o mes, porque era como un día-chave na metade do camiño da primavera, que pechaba os días fríos do inverno e abríalle paso aos días longos do verán.
Tamén a min me gustaba moito a palabra abril…
O que sinto agora, desde que mamá xa non está na casa, é que a pesar de seguir tendo todas as chaves… o mes de Abril xa non volveu ser o mesmo…
Bego
(15-Febreiro-2023)
